چسباندن بافت ها بدون بخیه با کمک فناوری چاپ سه بعدی
لینک وبسایت: یک چسب انعطاف پذیر جدید که با فناوری چاپ سه بعدی تولید شده است می تواند برای ترمیم بافت های لطمه دیده مورد استفاده قرار گیرد.
به گزارش لینک وبسایت به نقل از ایسنا، در آینده نزدیک، شکل جدیدی از مواد که مانند بانداژ عمل می کنند، می توانند قلب های لطمه دیده یا سایر قسمت های بدن را با ادغام شدن با بافت موجود، ترمیم کنند.
به نقل از آی ای، پژوهشگران روش جدیدی را برای چاپ سه بعدی موادی به وجود آورده اند که قدرت و انعطاف پذیری بافت انسانی را شبیه سازی می کنند.
دانشگاه کلرادو بولدر با دانشگاه پنسیلوانیا برای توسعه این روش چاپ سه بعدی جدید به نام درمان پیوسته بعد از نوردهی به کمک شروع ردوکس(CLEAR) همکاری کرد.
در این رویکرد، موادی با ترکیبی منحصر به فرد از خاصیت ها همچون انعطاف پذیری برای تحمل ضربان ثابت قلب، مقاومت در مقابل فشار مفاصل، و سازگاری با نیازهای خاص بیمار به دست می آید. این گروه امیدوارند که این روش آنها موجب ایجاد مواد زیستی پیشرفته مانند بانداژ قلب حامل دارو، تکه های غضروفی و بخیه های بدون سوزن شود.
جیسون بوردیک(Jason Burdick)، نویسنده ارشد این مطالعه می گوید: بافت های قلب و غضروف از این نظر مشابه هستند و آن این است که ظرفیت بسیار محدودی برای ترمیم خود دارند. وقتی چنین بافت هایی لطمه ببینند، دیگر راه برگشتی وجود ندارد. با توسعه مواد جدید و انعطاف پذیرتر برای بهبود پروسه ترمیم، می توانیم تأثیر زیادی بر چنین بیمارانی داشته باشیم.
مواد فوق العاده قوی تولید شده است
چاپگرهای سه بعدی، اشیاء را لایه به لایه با بهره گیری از مواد مختلف همچون سلول های زنده می سازند. بااینکه هیدروژل ها برای ساخت بافت های مصنوعی گزینه های محبوبی به شمار می روند ولی هیدروژل های استاندارد چاپ سه بعدی گاهی اوقات فاقد استواری و انعطاف پذیری لازم برای کاربردهای پزشکی هستند.
بوردیک می گوید: تصور کنید که یک پلاستیک سفت و سخت به قلب خود چسبانده باشید. در صورتیکه قلب شما می تپد این پلاستیک تغییر شکل نمی دهد و تنها می شکند.
با این وجود، این پروسه سه بعدی جدید، مواد محکم و انعطاف پذیری تولید می کند که می توانند به بافت مرطوب بچسبد. این چسب با در هم تنیدگی مولکول های بلند در مواد چاپ سه بعدی شده کار می کند. این ایده از درهم تنیدگی پیچیده ای که در کرم ها یافت می شود، به وجود آمد.
این مواد تازه، تحت آزمایش کشش و تحمل وزن شدید قرار گرفتند. حتی در یک روش نسبتا غیرعادی یک دوچرخه روی نمونه حرکت کرد.
آنها دریافتند که این مواد فوق العاده مشکل تر از موادی هستند که با بهره گیری از پروسه چاپ سه بعدی استاندارد ایجاد می شوند. به طرز چشمگیری، این مواد همین طور سازگاری و چسبندگی به بافت ها و اندام های حیوانی را نشان دادند.
ما حالا می توانیم این مواد چسبی را چاپ سه بعدی نماییم که به اندازه کافی قوی هستند تا بافت را بصورت مکانیکی پشتیبانی کنند. مت دیویدسون (Matt Davidson)، نویسنده اول و یکی از همکاران پژوهشی در لابراتوار بوردیک، می گوید: ما قبل از این هیچ گاه نتوانسته بودیم چنین کاری انجام دهیم.
این پروسه انرژی -دوست است
بوردیک و گروهش، آینده ای را متصور هستند که در آن می توان از این مواد برای ترمیم نقایص قلبی، تجویز داروهای التیام دهنده بافت بطور مستقیم روی اندام ها، تثبیت مشکلات دیسک ها و بستن ناحیه جراحی بدون بخیه بهره برد.
علاوه بر این، این رویکرد سازگار با محیط زیست است برای اینکه مرحله سخت شدن انرژی بری که بطور معمول در پرینت سه بعدی مورد نیاز است را دور می زند.
این گروه یک پتنت اولیه را ثبت کرده اند و به زودی تحقیقات بیشتری را جهت بررسی پاسخ بافت به این مواد انجام خواهند داد.
این یافته ها در مجله Science گزارش شده است.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب